கவிதை

உன் நினைவில்
நிரம்பி வழிகிறது
வாட்டர்டேங்க்.

கனவு இனிது

கனவு இனிது
இப்போதும் பேசிவிட்டுப் போகிறாள்
எப்போதோ மரணித்த தாய்.

பசி

ஏகாந்த இரவில் கொடும்பசி
வெந்திருந்தால் தின்றிருப்பேன்
பௌர்ணமி தோசை

மரணமும் மனித வாழ்க்கையும்

விடை சொல்லியாகிவிட்டது
இனி கொஞ்ச காலத்திற்கு
விளக்கம் தேடி                                      அலைய வேண்டியதுதான்......

கருத்துச் சுதந்திரம்

அவன் சுரண்டுகிறான்
இவன் சுரண்டுகிறான்
என்று பேசும் நிலைபோய்
என்றைக்கு
நீ சுரண்டுகிறாய்
என்று பேசும்
தைரியத்தைத் தரும் சார்பற்ற நிலை
உருவாகிறதோ அதுதான்
உண்மையான
கருத்துச்சுதந்திரம்.

இலவச மின்சாரம்

தாக்கியத்தில்
வீழ்ந்தவன் வாக்காளன்
வாழ்ந்தவன் அரசியல்வாதி

?

இந்த குளத்தில்
எந்த மீன்
குளிக்காதது ?

கவிதை

வயிற்றுக்கு இரைதேடும் வினாக்குறிகள்
வயல்வெளியில் விடைதேடும்
கொக்குகள் 

கவிதை

காலத்தைப் பிழியும்
செக்குமாடுகள்
கடிகாரமுட்கள்

கவிதை

மனிதனை மதிக்காத 
வேற்று கிரகம்
அரசு  அலுவலகம்.

அறமும் - கடவுளும்

நடுச்சாலையில்
நசுங்கிச் சாகின்றன
காலம் மாறிவிட்டது
தெரியாமல்
இன்னும்
பழைய வேகத்திலேயே
சாலையைக் கடக்கும்
நத்தைகள்...

பழைய ஞாபகத்தில்
நியாயம் கேட்கப்போன
மனுநீதிச் சோழனின்
கன்னத்தில்
யாரோ அறைந்த
சப்தம்

ஆற்றாமையில்
அழுதுகொண்டே
அறங்களை வாரியெடுத்த
மனுச் சோழன்
மாரடைப்பால்
மரணித்தான்

மீண்டும்
உயிர்ப்பிக்க
நினைத்த கடவுள்
பூமிக்கு வந்தால்
சுவாசக் கோளாறு
ஏற்பட்டுவிடுமோ
என்ற பயத்தில்
பதுங்கிக் கொண்டார்.

கவிதை

முரண்

எவ்வளவு
திருத்தியும்
திருந்தாத ஆசிரியர்
இன்னும்
பேப்பரை மட்டுமே
திருத்திக்கொண்டிருக்கிறார்.

கவிதை

கொஞ்சம் மறந்தால்
கொட்டும் அருவி
வாட்டர் டேங்க்

கவிதை

ரெக்கை முளைத்த முள்

குத்திவிட்டு பறந்தது

கொசு

நிரபராதி

தூக்கு தண்டனைக்கு

நேரம் குறிக்கப்பட்ட

கைதியைப்போல

வகுப்பறைக்குள்

நுழைகிறேன்

தூக்கிலிடப்படுவதற்கு

முந்தைய கடைசி

நேர உன்னதப் பொழுதாய்

ஒவ்வொரு நொடியும்

மதிப்புமிக்கதாய்

வகுப்பறையில்

பாடம் நடந்துகொண்டிருக்கிறது

ஆசை இருந்தும்

வாழ  வயதிருந்தும்

வாய்ப்பு மறுக்கப்பட்டவனின்

மிச்சமிருக்கிற

வாழ்க்கையைப் போல

பாடம்

பாதியில் நிற்கிறது.

நான் சாவை

மறந்திருந்த நேரத்தில்

என் கழுத்தில் மாட்டப்படும்

தூக்குக் கயிறாய்

மணி ஒலிக்கிறது

என் அனுமதியைப்பற்றி

கவலைப்படாமல்

மாணவர்கள்

புத்தகங்களை மூடிப்

பைக்குள் செருகும்போது

நான்

துடிதுடித்துச் சாகிறேன்.

கவிதை

வழியில் கிடக்கிறது
தாயின் அன்பு
ஒருமுழம் பூ

தனிமை

எல்லோரும் சொல்கிறார்கள்

நான் தனியாகக் கிடக்கிறேன்

என்று.

கொத்திப் பிடுங்கும்

கொசுக்கள்

ஈ என்று இரக்காமல்

தானாக உண்ணும் ஈக்கள்

சுற்றித் திரிந்தாலும்
வரிசையாய் செல்லும்

சிற்றெறும்புகள்

புத்தகம் சுவைக்கும்

பூச்சிகள்

எல்லா மூலையிலும்

எட்டுக்கால் பூச்சிகள்

படுக்கையில் உலவும்

பாசிகள்

சுவற்றில்

ஊரும் பல்லிகள்

கூடுகட்டும்

குளவிகள்

எப்போதாவது வந்துபோகும்

தேன்சிட்டு

இன்னும்
எனக்கே தெரியாமல்
என்னோடு வாழ்வது
எத்தனையோ?

ஒன்று தெரியுமா

உங்களுக்கு?

தலைமுறை பல

கண்டவன் நான்!

குட்டிபல்லியாய் இருந்ததெல்லாம்

இப்போது குட்டி போட்டுவிட்டன

எட்டுக்கால் பூச்சிக்குப்

பிள்ளைகள் ஏராளம்

கொசுக்களுக்கு ஏது?

குழந்தைக்கு பஞ்சம்

எறும்புகள் மட்டும் என்ன

ஏமாந்ததா?

எங்கு பார்த்தாலும்

அவர்கள் பிள்ளைகள்தான்

குளவிகள் பிரசவித்துப்போனதை

கூடுகள் காட்டும்

யாராவது சொல்லுங்கள்

தனியாக வாழ முடியுமா?

என்வீட்டில் எல்லா நாளும்

பொங்கல்தான்

பொங்கித்தானே ஆகவேண்டும்

கூட்டாஞ்சோற்றை.

கவிதை

குப்பைகள் குவிந்தால்

குழிதோண்டி புதையுங்கள்

மண்ணுக்கு உரமாகும்

கொள்ளிவைத்து கொளுத்தாதீர்கள்

இயற்கை அன்னை

இறவாமல் வாழட்டும்